Die Kolosse von Memnon

Bent u op zoek naar een indrukwekkende plek, dan hoeft u niet verder te zoeken dan de Kolossen van Memnon. Deze twee enorme beelden werden in de 13e eeuw voor Christus in Egypte gebouwd en zijn een lust voor het oog. In deze blogpost wordt het belang van coole effecten getoond.

De Kolossen van Memnon

De Kolossen van Memnon (Arabisch: el-Colossat of es-Salamat) zijn twee enorme stenen beelden van farao Amenhotep III. Ze stonden voor de verwoeste dodentempel van Amenhotep III, de grootste tempel in de Thebaanse Necropolis, vlak bij de Vallei der Koningen . Ze bestaan ​​al sinds 1350 v.Chr. en waren bekend bij de oude Grieken en Romeinen, maar ook bij reizigers uit de vroege moderne tijd en bij Egyptologen. De beelden bevatten 107 inscripties uit de Romeinse tijd in het Grieks en het Latijn, die dateren uit de periode tussen 20 en 250 n.Chr.; Veel van deze inscripties op het noordelijkste standbeeld verwijzen naar de Griekse mythologische koning Memnon, van wie men destijds – ten onrechte – dacht dat het standbeeld hem voorstelde.

Geleerden discussiëren over het verband tussen de identificatie van de noordelijke kolos als “Memnon” en de Griekse naam voor de gehele Thebaanse necropolis, namelijk Memnonium.

Kolossen van Memnon’s beschrijving

De twee beelden tonen Amenhotep III (ca. 14e eeuw v.Chr.) zittend, met zijn handen op zijn knieën en zijn blik naar het oosten gericht (in moderne tijden naar het oosten/zuidoosten) in de richting van de rivier. In de voorste troon, naast zijn benen, zijn twee kleinere figuren gesneden: dit zijn zijn vrouw Tiye en moeder Mutemwiya. Op de zijpanelen is de Nijlgod Hapi afgebeeld.

De beelden zijn gemaakt van blokken kwartszandsteen die werden gedolven in El-Gabal El-Ahmar (vlakbij het huidige Caïro) en 675 km over land naar Thebe ( Luxor ) werden vervoerd. Men denkt dat de stenen te zwaar waren om via de Nijl stroomopwaarts te zijn vervoerd. De blokken die door latere Romeinse ingenieurs werden gebruikt om de noordelijke kolos te reconstrueren, zijn mogelijk afkomstig uit Edfu (ten noorden van Aswan ). Inclusief de stenen platforms waarop ze staan ​​– zelf ongeveer 4 m (13 ft) – zijn de kolossen 18 m (60 ft) hoog en wegen ze naar schatting 720 ton per stuk. De twee figuren staan ​​ongeveer 15 meter uit elkaar.

Beide beelden zijn behoorlijk beschadigd; de delen boven de taille zijn nauwelijks nog te herkennen. Het zuidelijke beeld bestaat uit één stuk steen, maar het noordelijke beeld heeft een grote, uitgebreide scheur in de onderste helft en bestaat boven de taille uit 5 lagen steen. Deze bovenste niveaus bestaan ​​uit een ander type zandsteen en zijn het resultaat van een latere reconstructiepoging, die William de Wiveleslie Abney toeschreef aan Septimius Severus. Men vermoedt dat de twee beelden oorspronkelijk identiek aan elkaar waren, al kunnen de inscripties en kleine kunstverschillen hebben gehad.

De oorspronkelijke functie van de Kolossen was om de wacht te houden bij de ingang van Amenhoteps herdenkingstempel (of dodentempel): een enorm bouwwerk dat werd gebouwd tijdens het leven van de farao, waar hij werd aanbeden als een god op aarde, zowel vóór als ná zijn vertrek uit deze wereld. Dit tempelcomplex was destijds het grootste en meest weelderige complex van het oude Egypte. Met een totale oppervlakte van 35 hectare (86 acres) konden zelfs latere rivalen zoals het Ramesseum van Ramses II of Medinet Habu van Ramses III er qua oppervlakte niet aan tippen; zelfs de Tempel van Karnak , zoals die er in de tijd van Amenhotep uitzag, was kleiner.

Met uitzondering van de Kolossen is er tegenwoordig nog maar weinig over van de tempel van Amenhotep. Het lag aan de rand van de Nijlvlakte en de jaarlijkse overstromingen knaagden aan de fundamenten ervan. Een lithografie van David Roberts uit 1840 toont de Kolossen van Kolossen, omringd door water. Het was dan ook niet ongebruikelijk dat latere heersers delen van monumenten van hun voorgangers ontmantelden, stalen en hergebruikten.

inscripties uit de Romeinse tijd

De beelden bevatten 107 inscripties uit de Romeinse tijd in het Grieks en het Latijn, gedateerd tussen 20-250 n.Chr.; Dankzij deze inscripties konden moderne reizigers de beelden in verband brengen met de klassieke Griekse en Latijnse literatuur. Veel inscripties bevatten de naam “Memnon”.

Ze werden voor het eerst in detail bestudeerd door Jean-Antoine Letronne in zijn La Statue vocale de Memnon considérée dans ses rapports avec l’Égypte et la Grèce uit 1831 en vervolgens gecatalogiseerd in het tweede deel (1848) van zijn Recueil des inscriptions grecques et latines de l’Égypte.